Gleder, fattigdom og strikkekurs

GLEDER OG GÅVER OG ALMISSER

Trur det er allmennmenneskeleg å bli glad for at nokon tenker på ein og for gåver som symboliserer dette. Utruleg kva glede eg ser når eg deler ut babyhuer, eller gåvene til VVF pasientane.

Masse huer er delt ut, nokre sokkar og tepper. Skulle ønske alle dåke strikkande der heime hadde fått sett dette. Glade mødre med skjønne ungar. Med huer frå blant anna Ruth på Brattholmen, Eli på Stord, Torill i Bergen for ikkje å snakke om frå pasientar på Sunniva dagavdeling, og damer i Bugøynes og Lindås og andre. Akkurat no for tida kan det vere litt varmt med huer av ull midt på dagen når sola skin. Men mødrene er så stolte!

  

Berre forsett å strikke dåke somm har tid og lyst. Den mest vanlege oppskrifta gir litt små huer for dei fullbårne ungane. TIPS; legg opp 70- 74 masker ( istadenfor 60) og strikk 11- 12 cm før felling. Då kan ungane bruka hua lenger, dei fleste har berre denne eine.

                                                   Patric 1 månad med hue frå Bugøynes

           

Vilfred som har vore her i nærmare to månader hadde med forskjellig hit frå sitt og andre sitt overskot. Blant dette var det mange slips frå svoger Tor. Dei var lett å finne plass til i ellers fullstappa bagar. Like før jul fekk alle pasientane på sjukehuset ei gåve. Eg leverte blant anna slipsa til dei som stod for utdelinga. Må ærleg tilstå eg var litt flau over å ha med desse «unyttige» slipsa. Mange fortsatt var innpakka og aldri brukt. Etter utdelinga var over fekk eg telefon med takk. Vart fortalt at slipsa var det som hadde gleda mest, og mange hadde tatt dei i bruk der og då. Nok eitt eksempel på at vi menneske er ikkje så ulike. Pynt set vi pris på. Vi treng vel det og på eit vis?

Det er kjekt å dele ut gåver å sjå gleda hos mottakaren .Men det å vere i ein slik situasjon at dei er avhengige av «almisser» for å kunne få nødvendig klede på kroppen, eller anna dei treng. Kva gjer det med sjølvbilete ?

Ei av sjukepleiarane sa noko om det når vi to sat og prata ein dag. Det er ei som aldri har ymta frampå at ho treng støtte til noko. Eg jobbar mykje ekstra fortalte ho, når ho var i form til det. Har ein stor familie å forsørgje. Ville ikkje tigge. Sa det gjorde noko med verdigheita å skulle gjere seg ynkeleg og tigge.

«DEI ER JO SÅ MANGE» FATTIGDOM OG TIGGING

Mange tiggar. I forbifarten på vegen, eller dei kjem til huset vårt. Like gjerne eldre som unge kvinner med barn. Oftast er kleda fillete og skitne, og dei seier dei manglar mat, klede og pengar. Kan gi til nokre, men ikkje alle. Til det er det ALTFOR mange. Når eg ser flokkar av fattige er det ikkje mogeleg å ta inn over meg enkelt skjebne. Heldigvis trur eg vi menneske slikt laga. Vi treng å ha psykiske beskytteles-mekanismar. Samstundes er det noko urovekkande i dette. Det kan fremje likegyldighet,

Kom til å tenke på ein episode frå Bugøynes i forfjor. Det var lemenår. Det krydde av lemen over alt. Frå Vilfred sitt hus kunne vi sjå gutar springe etter og plage desse små til døde. Var ubehageleg å vere vitne til. Når vi i kveldinga gjekk ein tur spurte Vilfred gutane om korleis dei trudde dette var for lemena? Ein av dei svara spontant; men dei er jo så mange.....

Når enkelte derimot står på trappa, med ein unge på ryggen eller i handa, er det verre. Den siste tida har det vore mange på døra her, gjerne før eg skal gå på arbeid. Denne tida på året er visst ekstra vanskeleg. Dei har lite mat igjen etter avlinga frå i fjor. Det er enno eit par månader før dei kan hauste på nytt. Vi har gitt nokre som kom på døra både chitenje og mat. Eg trur det må ha ryktast. Denne helga har det vore fleire å kakka hardt på døra. Eg har dessverre måtte avvise dei.

Ei ung kvinne med eit barn på ryggen gav seg ikkje. Sat utanfor huset i lang tid. Eg fekk etter ei stund hjelp av ei nabo til å forklare henne at vi hadde ikkje chitenge og mat til alle. No var det ikkje meir. Ho vart likevel sitjande. Til slutt kom eg på eg hadde litt maismjøl.( det vart ikkje noko av planen å lage nsima til Vilfred når han var her. Tenker også det smakte betre på restaurant) Eg gav henne dette mjølet, sjølv om eg der og då var usikker på kor lurt det var. Håpa på at ho då ville gå, noko ho ikkje gjorde. Etter ei stund stilte ho seg opp rett utanfor døra.

Eg venta besøk av nokre amerikanske misjonærar frå Lilongwe og held på med å bake skillingsbollar. Samstundes vaska eg klede i maskina ( Vatn på dagtid for første gong på veker)

Kontrasten var slåande. Utanfor døra ei lutfattig ung kvinne med ein unge som sutra. Med ein pose maismjøl ho ikkje synest var nok.

Innanfor, herleg duft av nybakte bollar og lydar frå ei vaskemaskin som gjorde jobben for meg. Dilemmaet var vanskeleg. Skulle eg gi henne nokre bollar når dei var ferdig? Ho hadde sett bretta med bollar til heving! Brød og bønner hadde eg gitt vekk dagen før, maismjølet no. Frøydis sin mat kunne eg ikkje gi. Suppe-posar og noko hermetikk er eg i tvil om ho ville forstå kva det var. Samstundes hadde eg alt sagt nei. Og dessutan måtte prøve å setje ein stoppar for alle dei som kom på døra.

Nokre ber om pengar til skulegang, ikkje berre dei fattige. Både ungdommar på vidaregåande skule, sjukepleiestudentar og personale på sjukehuset. Mange tilsette på sjukehuset vil studere vidare, eller dei treng pengar fordi dei skal gifte seg, har arbeidsledig ektefelle og så bortetter. Virkar som ALLE har for lite pengar. Eller har det også noko med ei haldning om at det er den måten mange har fått pengar på ein lettvint måte tidlegare? Vil tru at nokon, spesielt «legane» kan ha mulighet til å legge til side pengar for å spare for eksempel til ei vidareutdanning. Det varierer om folk spør direkte eller meir indirekte. Kan kanskje sjåast som eit teikn på initiativ å spørje om pengar. I det minste prøver dei seg. Og av og til har dei flaks. Nokon er vanskeleg å seie nei til av ulike årsaker.

STRIKKEKURS

Eg som nærast hadde skrinlagt tanken på å lære kvinner å strikke har faktisk gjort det. Ei eldre kvinne eg er blitt kjent med hadde lyst å lære det. Vi gjekk i gang. Tett som familiane bur her kom snart eit barnebarn innom. Ho ville også prøve seg. Deretter ei datter og svigerdatter. Til slutt var det åtte damer i gruppa. Fleire ville det blitt om eg hadde meir tid. For mange nabokvinner var inni om og viste interesse. Kor som er har det vore ein flittig gjeng. Dei har strikka huer, og nokre er i gang med vestar. Ungar som treng klede er det nok av på tunet. Kan tru dei var stolte når dei var ferdig med det første produktet, og eg med! Om dei kjem til å fortsetje å strikke veit ikkje eg. Det er dyrt med strikkegarn. Iallefall har vi hatt mange fine ettermiddagar i lag. 

 

 

 

 

 

 

                                                                    Lille Matthews kjente seg litt forsømt no og då.

 

                                    Nokre ferdige produkt